شاید

شاید درخوابمان

رویای باران بینیم

برقله افکار  پرست زازدحام ابرهای پریشانی

برچشم  دل وجان  مرغزاریست به وسعت تنهایی

لرزه ای براندام دشت وجودمان افتاد

لرزیدیم

قطره بارانی ازگونه ابرچکید

ترسیدیم

به زیرمژگان  صخره ی سنگ دلمان

به یکباره تن واره 

جهیدیم

ازباران وخیس شدنش

ترسیدیم

ناگه ازخواب

پریدیم

لاف زدیم که لایق

بارانیم

تشنه ودربدر وحیرانیم

رمقی نیست

درخود خوابیده

قلت زنانادرافکار تا ابد

درخویش بیداریم

نا نداریم تا به  تلخندی

خود راروبراه گردانیم!!!